Artmasını isteriz en güzel varlıkların...

Artmasını isteriz en güzel varlıkların

Güzelliğin gül yüzü solmasın diye asla,

Bir güzel, yaşlanıp da göçünce bugün yarın

Anısı yaşar yine körpecik yavrusuyla;

Ama can yoldaşındır kendi parlak gözlerin,

Kendi ateşin besler ruhunun alevini;

Kıtlığa çevirirsin bolluğunu her yerin,

Kendi düşmanın gibi, ezersin canevini.

Şimdi sen yeryüzünün taptaze bir süsüsün,

Varlığın çiçek dolu bahardan müjde taşır,

Ama kendi koncanda ruhunla gömülüsün,

Pintiliğin arttıkça kendi sonun yaklaşır. 

Dünyaya acımazsan, oburlar gibi ancak

Varlığın da mezar da güzelliği yutacak. 

William Shakespeare, Sone 1