Yakarış

Anlamayız hayatı felsefeyle, ilimle; 

Hayat çelik ellerle atılan zar olmalı. 

Rahat yatakta ölmek acep olmaz mı çile? 

Kanlı sınır boyları bize mezar olmalı. 

Aşık nasıl bulursa iç açan bir serin su 

Sevdiği bir güzelin som yalaz dudağında, 

Sönecektir bizim de gönlümüzün tamusu 

Tanrıların gezdiği yüce Tanrı Dağında. 

Tanrı Dağı! Tanrılar, tanrılaşanlar Dağı! 

Orda on üç asırdır bizi bir gözleyen var. 

Savaş türküleriyle aylı kızıl bayrağı, 

Kefensiz ölülerin ruhunu özleyen var. 

Ulu Tanrı! Kür Şad’ın yenilmeyen ruhunu 

Yüce Tanrı Dağında biraz daha barındır! 

Geleceğiz yakında! Yarın bütün oralar 

Demir bileklerdeki çelik kılıçlarındır. 

Tasa mıdır yakarsa bir kurşun kalbimizi? 

Ne çıkar süngülerle delinirse bağrımız? 

Bu kurşunlar, süngüler öldüremezler bizi, 

Belki diner onlarla ezeli kalp ağrımız. 

Gözümüzde bir hasret parlayarak düşünce, 

Toprak ana elbette bize açar kolunu. 

Onun kadar düşünmez bizi hiçbir düşünce, 

Kendi koynunda saklar can veren her oğlunu. 

Yurt ve şeref uğrunda sen seril de toprağa 

Varsın hiçbir dudakta anılmasın er adın! 

Kan sızarak göğsünden huzuruna varınca 

Iztırabı dinecek belki o gün Kür Şad’ın. 

Gam mı ceylan gözlüler bizlere yar olmasa? 

Yeter ki kılıçlarla süngüler yar olmalı, 

Rahat yatakta ölmek sanki değil mi tasa? 

Savaş ve er meydanı bize mezar olmalı.

Hüseyin Nihal Atsız