Faşizmin Genel Tanımlanışı 

Faşizmin Doğuşu* 

Faşizm çok sık kullanılan bir sözcük olmasına mukabil, kolay tarif edilebilen bir kavram değil. Bunun çeşitli nedenleri var. Bu nedenlerin bazılarına daha aşağıda değineceğiz. Voltaire'in iki asır önce söylediği gibi kelimeler daima aynı anlamı taşımıyor. Bu yüzden farklı dönemlerde farklı kişiler, aynı kelimeyi, başka başka anlamlarda kullanabiliyorlar. Bugün "kavram kargaşası" diye sık sık şikâyet edilen bir ortam içindeyiz. 40 yıl evvel Hitler ve Mussolini'nin, tereddütsüz toplama kampına yollayacağı, hürriyetçi, liberal, totalitarizm aleyhtarı bazı kimselere, bugün bazı çevrelerin "faşist" damgası yapıştırmaya kalkmasına şahit oluyoruz. Aşırı sol kanat içinde, kendi önerilerini kabul etmeyen hemen herkese “faşist” denmeye başladığını görüyoruz. Aşırı sol çevrelerde, “faşist iktidar, faşist tırmanma, faşist zulümler” gibi ithamlar son zamanlarda durmadan tekrarlanan şikâyetler arasında. 

Öte yandan bu çevreler içinde, bir birine “sosyal faşistler” diye karşılıklı itham yöneltenlere, son zamanlarda daha sık şahit oluyoruz. Buna karşılık, aşırı solun “faşist” dediği çevrelerden de onlara karşı, “kızıl faşistler” dendiğini görüyoruz. Bu durum, gerek aşırı sağ, gerekse aşırı sol kanat içinde, bir birini “faşist” olarak tanımlayabildikleri görüşünden hareket edilerek, her ikisinde de ortak bazı vasıflar bulunabileceği düşüncesini akla getirmektedir. Bu konuya aşağıda tekrar döneceğimizi hatırlatarak, faşizmin tanımlanmasına yardım edecek bazı ortak noktaları araştırmaya geçmemizin yararlı olacağını sanıyorum. 

* Ed. Notu: Bu metin Özgür Toplumun Değerleri projesi için derlenmiştir. Aydın Yalçın’ın makalesinin tamamını Liberal Düşünce Dergisi’nin 35. sayısında bulabilirsiniz. 

Faşizmin genel tanımlamasını zorlaştıran bir hususa sözün başında değinmemiz gerekir: Bu da Marksizm, sosyalizm, liberalizm gibi ideoloji ve sistemlerden biraz farklı olarak, faşizmin belirli bir kaynağının, belirli bir ideoloğunun bulunmayışıdır. Sosyalizm, komünizm ve liberalizm akımlarını düşünürken, ister istemez, Eflatun, Proudhon, Marx gibi isimler, Adam Smith, J.S. Mill gibi düşünürler akla gelmektedir. Faşizm için aynı şeyi söylemek biraz zordur. Her ne kadar, faşizmin gelişmesi ve ortaya çıkmasında, Hitler ve Mussolini'nin, düşük bir fikri düzeyde ortaya attığı bazı felsefe kırpıntıları ve düşünceleri rol oynadıysa da, bir genel fikri eğilim olarak, Pareto ve O. Spengler gibi bazı ünlü yazar ve düşünürlerin bu harekete manevî katkıda bulunduklarından söz edilmiştir. Buna rağmen, Faşizm ideolojisinde, meselâ Marx’ın komünizme yaptığı katkıya paralel bir fikrî kaynak bulmak zordur. 

Karşılaştırmalı siyasî doktrinler ve ekonomik sistemleri ele alan kitaplarda, komünizmin bir sol kanat totalitarizmi olduğu, buna karşılık faşizmin bir sağ kanat totalitarizmi olduğu belirtilir. Bazıları ve bilhassa Marksistler faşizmi, bir nevi “otoriter kapitalizm” olarak tanımlamaya kalktıkları zaman, kapitalizmi, piyasa ekonomisi mekanizmasıyla işleyen bir sistem olarak tanımlayanlar, meselâ Hitler’in uyguladığı sistemin Stalinvari bir “emir ekonomisi” (command economy) modeline yakın olduğu cevabını verirler.1 Gerçekten, sendikaları kapatıp, iş piyasasında serbest pazarlık ve kolektif müzakere ile ücret düzeyinin oluşması usulüne son verdikten sonra, Nazi Almanyası’nın iktisadî sistemi Stalinvari merkezden komuta ile yürüyen bir ekonomik sisteme benzemişti. Tıpkı Stalin'in ağır endüstriye yönelik yatırım politikasına paralel olarak, Göring'in “tereyağı yerine top” üretimine öncelik veren, “merkezden-komuta” sistemi Almanya'da yürürlüğe konmuştu. 

Gerek günlük dildeki kullanımlar, gerekse sistemlerin analizini yapan kitaplarda göze çarpan benzerlikler, bu sağ ve sol kanat totaliter akımlarının bazı ortak kaynakları bulunabileceği düşüncesini devamlı olarak akla getirmektedir. Bu iki doktrinin ilk olarak ortaya çıktığı ve uygulanmaya konduğu ülkeleri de birbiriyle karşılaştıracak olursak, aslında göze çarpan benzerliklerin hiç de yüzeysel ve rastlantısal olmadığı kendiliğinden anlaşılır. 

Ekonomik, siyasal sistemleri ve doktrinleri inceleyip tahlil eden kitaplarda bulunabildiği gibi, “Liberalizm, kapitalizm, hür toplum, piyasa ekonomisi” gibi çeşitli sözcüklerle anlatılmak istenen, modern endüstriyel toplum düzenine karşı, belli başlı iki tepki ortaya çıkmıştır. 

1 George N. Halm, Economic Systems, A Comparative Analysis, Holt, Reinhart Wilson, New York, 1961, s.256. 

Bunları gerçekten, aşırı sağ ve aşırı sol tepkiler olarak tanımlamak mümkündür. Napolyon Savaşları sonunda Avrupa'da başlayan endüstriyel devrim hareketi, geleneksel toplum düzenini sarsan bazı sonuçlar ortaya çıkarıyordu. Hızlanan endüstrileşme, kırsal alanlardan şehirlere akın eden yoğun bir nüfus kitlesi, yeni bir sosyal sınıf olarak, işçi sınıfının doğuşu, sendikalaşma hareketleri, toplumun artık geleneksel usullerle yönetilemeyeceğini gösteren çeşitli belirtiler ve göstergeler, toplumu yeni baştan bir düzene sokma ihtiyacını şiddetle hissettiriyordu. Bu durum karşısında üç yol görünüyordu: 

Birinci yol, John Locke, Adam Smith, Montesquieu gibi “Aydınlık Felsefesi” çağı adı verilen dönemde yaşamış düşünürlerin önerdiği ve İngiltere'nin XVII. asır sonlarından itibaren başarıyla uygulamaya başladığı tarzda, hür ve “liberal” bir toplum düzeni oluşturmaktı. Fransız ansiklopedistleri ve “eski düzen” eleştiricileri, Fransa'nın da, İngiltere'de uygulanan düzeni benimsemesini istiyorlardı. Fransız devrimi, bu yolda girişilen bir adım oldu, İhtilâl yalnız Fransa'da değil, bütün Avrupa'da ve bütün dünyada, artık çağ dışı olmuş, “eski düzeni” hürriyet temel fikri üzerinde, İngiliz modeline benzeterek yeni baştan ele almak gerektiğini ilân ediyordu. “Hürriyet, eşitlik, kardeşlik” ilkeleri etrafında, yeni bir toplum düzeni kurma hedefine yönelik olan bu hareket, kısa bir zamanda yangın gibi etrafı sardı. 

Fakat bu işin sanıldığı kadar kolay olmadığını, Fransız İhtilâli önderleri, yalnız dış dünyada değil, bizzat kendi ülkelerinde de karşılaştıkları acı tecrübelerle gördüler. İngiltere'nin kendi özel şartları içinde Avrupa'dan ve dünyanın diğer ülkelerinden en aşağı bir asır önce başladığı bir iç evrimi, bir günde her ülkeye taşımak, öğretmek ve sindirmek çok zor bir görevdi. Fransız İhtilâli, ayrıntılarına burada giremeyeceğimiz birçok nedenler yüzünden, yer yer başarısızlıklar, tepkiler ve yadırganmalarla karşılaştı. Buna rağmen, Dünya tarihinin şimdiye kadar bilinen en olaylı, en etkili hareketi olmaktan da geri kalmadı. 

Fransız İhtilâli'nin, İngiltere'den başka esinlendiği ve daha yakın bir tarihte oluşan başka bir model ise Amerikan İhtilâli idi. Fransız aydınları arasında devamlı olarak merak konusu olan Anglosakson demokrasisi, De Toqueville gibi, bu modeli daha yakından tanımak ve incelemek için dayanılmaz bir tecessüsle Amerika'ya giden kimselerin düşünce ve yazılarında yankı bulmuştur. Fransızlar kendi ülkelerinde bir türlü kuramadıkları hür ve liberal bir toplum düzeninin, nasıl yıllardır başarı ve istikrar içinde işlediğini öğrenebilmek için, İngiltere ve Amerika'yı durmadan incelediler. 

Fakat Fransız İhtilâli'nin uyandırdığı hayaller, ortaya çıkan engellerin yarattığı korkular, dünyanın hemen her yerinde, ferdi hürriyetler, hür seçimler, parlamenter demokrasi, çok partili düzen, özerk kuruluşlar, dernekler ve müesseseler, hür basın, hür fikir hayatı ve üniversite gibi çok yönlü bir sistem içinde oluşan “hür toplum düzenine” karşı başka alternatifler arama hareketlerini de kamçıladı. 

Faşizm ve Sosyal Gelişme Süreci 

Fikrî kaynaklarını Fransız İhtilâli filozoflarından alan, model olarak, İngiliz ve Amerikan demokrasilerinin “çoğulcu sistemini” benimseyen liberal çözüm, birçok ülke için, yabancı, ürkütücü, işletilmesi çok zor bir mekanizma olarak görülüyordu. Sanayileşen, toplumsal evrim geçiren birçok ülke, tarihi gelişmelerinin ilk aşamalarında bu “liberal çözümü” denemek için bazı başarısız adımlar attılar. 

Daha sonraki kısımlarda, ayrıntılarıyla tahlilini yapacağımız gibi, Rusya, Almanya, İtalya, Japonya bunlar arasındadır. XIX. yüzyılın sonlarında, XX. yüzyılın başlarında, millî birliklerini kuran, iktisadî kalkınma hamlelerine girişen bu ülkelerin, komünizm ve faşizm sistemlerini benimseyiş ve uygulayış nedenlerini bu açıdan anlamaya çalışmak gerekir. İleride de belirteceğimiz gibi, millî birlik ve iktisadî kalkınma hamlelerine, İngiltere, Fransa ve Amerika gibi Batı dünyasının diğer ülkelerinden daha sonraki tarihlerde girişmiş olan bu memleketlerin, ilk başarısız liberalizm denemelerinin hemen arkasından, faşist veya komünist diktatörlük düzenini benimsemeleri bir rastlantı değildir. 

Bu ülkelerin millî birlik ve iktisadî kalkınma, hamlelerinin ilk aşamasında, toplum olarak karşılaştığı bazı problemler, onları “liberal” çözümü bırakmaya, başka yollar aramaya mecbur etmiştir. XIX. yüzyılın ikinci yarısında, bir tarafta Marx’ın önerdiği “Komünizm ve sosyalizm” seçeneği, öte yandan Fredrick List’in öncülüğünü yaptığı “milliyetçi” ve “romantik” seçenek, uzun yıllar, aydınlara ve politikacılara yön veren etkin akımlar olmuştur. 

XX. yüzyılda henüz toplumsal oluşumlarını tamamlayamamış, endüstriyel sistemin yarattığı ortama tam olarak uyum sağlayamamış ülkelerin, liberal düzenin ferdiyetçiliğini, bireylere özgürlük ve sorumluluk içinde yaşamlarını sürdürme yükümlülüğü veren özelliklerini yadırgadıklarını görüyoruz. Ataerkil otoritenin kaynağı olan aile birliğinin, endüstriyel toplum içinde çözülmeye yüz tuttuğu, arkadaşlık, hemşerilik, komşuluk ve akrabalık gibi sıcak toplumsal bağların egemen olduğu köy, aşiret ve kırsal hayatın sona ermesi, toplumda derin bir korku ve ürküntü yaratmıştır. Ünlü sosyolog ve düşünür Erich Fromm’un Hürriyetten Kaçış-Hürriyet Korkusu (Escape From Freedom- Fear of Freedom)2 adlı kitabında tahlil ettiği ruh hali, aslında kırsal bölgelerden şehirlere bilhassa yeni gelen halkın psikolojisini aydınlatmaktadır. E. Fromm'un şu sözleri bu açıdan çok anlamlıdır: 

“Ekonomik ve politik durum, eskisinden daha karmaşık ve daha geniş bir hal almıştır; fert bu durumu kavramakta güçlük çekmektedir... Ferdin içerisinde kaybolduğu büyük şehirler, dağlar kadar yüksek binalar, hiç durmadan çalan radyonun sesi, günde üç kere değişen ve insana neyin önemli olduğu konusunda karar verme imkânı bırakmayan koca koca manşetler, yüze yakın kızın, ferdi özellikleri bir yana itme konusunda, saat gibi dakik, güçlü, fakat biteviye makine gibi hareket ettiği revüler, cazın gürültülü ritmi, bütün bunlar ve daha başka ufak tefek şeyler, ferdin kontrol etme gücünü aşan bir düzenin ifadesidirler; fert bunların karşısında bir zerreden başka bir şey değildir. Yapabileceği tek şey, yürüyen bir asker veya önünden kayıp giden otomatik kayışlar üzerinde çalışan bir işçi gibi, bu akışa ayak uydurmaktır. Hareket edebilmektedir, fakat, o artık bağımsızlık ve önemlilik duygusunu yitirmiştir.”3 

Köy, aşiret ve ilkel toplumlarda çok güçlü bir şekilde hissedilen güven, yardım, cesaret ve statü gibi toplumsal duygular ve ihtiyaçların yerini, şehirli ve endüstriyel toplumda yaşamaya çalışan kolay kolay bulamamaktadır. Bunun yerini, Kafka'nın Şato adlı romanında tahlilini yaptığı, korkak ve kendine güvenini yitirmiş nevrotik tiplere benzer ruh hali almaktadır. Ferdî yalnızlık ve güçsüzlük duygusu, çok defa normal insanın fark ettiği bir psikolojik hal değildir ve bunu fark etmekten de fena halde ürkmektedir. Bu duyguyu gidermek için bazı ikame faaliyetler ve yapay çareler aranmaktadır, bu duygu örtülüp gizlenmeye çalışılmaktadır. Bu durumu E. Fromm, faşizmin ne açıdan kullandığını şu sözleriyle açıklamaktadır:

2 Eric Fromm'un bu kitabının ilk baskısı 1941 yılında Amerika'da, Escape From Freedom (Hürriyetten Kaçış) adıyla (Renehart and Co. New York) tarafından yayınlanmıştır. Aynı kitap 1942'de İngiltere'de The Fear of Freedom {Hürriyet Korkusu) adıyla (London, Routledge) tarafından yeniden yayınlanmıştır ve Dr. Ayda Yörükan tarafından Türkçeye “Hürriyetten Kaçıf başlığıyla tercüme edilmiştir (Tur Yayınları, Ankara, 1972). 

3 E. Fromm, Hürriyetten Kaçış (Çev. Dr. A. Yörükan) s. 137-138. 

“Yalnızlık, korku ve şaşkınlık devam eder; insanlar buna ebediyen katlanamazlar. Bağlardan kurtulmuş olmayı ifade eden bir hürriyetin yükünü uzun bir süre taşıyamazlar. Olumsuz bir hürriyetten, olumlu bir hürriyete ulaşılmadıkça, hürriyetten elbirliğiyle kaçıp kurtulmaya çalışmak zorundadırlar. Zamanımızdaki sosyal kaçma yollarından başlıcası, faşist ülkelerde görüldüğü şekliyle zorlayıcı bir uyma veya tabi olmadır.”4 

Hür bir toplum içinde yaşamanın birçok zorluğu yanında, E. Fromm’un belirttiği bu psikolojik zorluk ve engeller, üzerinde durulması gereken bir noktayı aydınlatmaktadır. O da, hür bir toplumun oluşabilmesi ve ayakta durabilmesi için, vatandaşların bu yeni ortamda yalnızlık, ürkme ve korku içinde, ne olursa olsun, bir otoriteye sığınma eğilimlerini önleyebilmesidir. Hür ve açık toplumlarda, çalışma sektöründe sendika faaliyetleri ve toplu sözleşme düzeninin doğal bir sonucu olarak ortaya çıkan grev olayı, bu düzene yeni yeni kendini alıştırmaya çalışan bir toplum için, aslında çok korkutucu ve ürkütücü bir olaydır. Aynı şekilde, toplumun en üst düzeyde alacağı kararları, tutacağı yolu saptayabilmek için kullandığı gereçler, başvurduğu yöntemler de aynı şekilde, korku ve ürküntü yaratacak niteliktedir. 

Demokratik parlamenter sistemi uygulamaya başlayan bir ülkede, o zamana kadar ataerkil düzenin, köy ve aşiret sisteminin yöntemlerine alışmış kitlelerin eski alışkanlıklarından birden kurtulması çok zor olmaktadır. Büyüklerin, eşrafın, geleneksel toplumda karar verme ve sorumluluk alma yetkileri bulunan yüksek statüde kişiler ve müesseselerin yerini, bağımsız basın, siyasi partiler, parlamento gibi çok girift ve yapay bazı kurumların alışı, birçok problemler yaratmaktadır. Bu sistemin mantığı, nihaî karar verme işini, oy sandığında tercihini belli edecek ve tescil edecek teker teker vatandaşa bıraktığı için, mesele E. Fromm’un da belirttiği şekilde gerçekten korkutucu bir hal almaktadır. Vatandaş her biri her an başka bir yön gösteren gazete manşetleri, her meydan ve kürsüde ayrı telden çalan sayısız hatip ve propagandacı, parlamento kürsüsünde, birbirinin iddia ve delillerini büyük bir ustalıkla yalanlayan parti sözcülerinin nutukları karşısında gerçekten şaşkına dönmektedir. Sade vatandaş, “Ben bu işin altından nasıl kalkacağım? Akıllı ve namuslu bir rehber önüme düşse de bana yardımcı olsa!” diye iç çekmektedir. E. Fromm’un sorumluluktan kaçma, hürriyetten korkma ve ondan uzaklaşma diye tasvire çalıştığı durum aslında budur. 

4 Aynı eser, s. 140 

Komünizmi, endüstriyel toplumun bir hastalığı, fakat kalkınma ve gelişmenin ilk dönemlerine rastlayan bir nevi “çocukluk hastalığı” olarak gören sosyal ve siyasal bilimciler, aslında aynı arızaya parmak basmaktadırlar. Kırsal ve geleneksel toplum düzenini parçalayan endüstriyel sistem, yeni bir denge oluşturabilmek için, bazı yerlerde sol, bazı yerlerde de sağ yönde bir otoriter rejime sürüklenme tehlikesini de yaratmaktadır. Bu konuyu ele alan bir sosyal bilimci şöyle demektedir: 

“İhtilâlci Marksizm, modern endüstriyel toplumun bir hastalığıdır. Fakat bu erişkinlik çağına değil, çocukluk çağına özgü bir hastalıktır. Modernleşme sürecinin ilk aşamalarındaki ülkeler, —bu gruba bugün az gelişmiş ülkeler dahildir— bu hastalığa kapılmaya en müsait olanlardır. Ticaret ve endüstri alanında ortaya çıkan yeni kültürün darbesiyle, eski sosyal sistem ve eski hayat tarzı dağılmaktadır. Toplum ancak yavaş yavaş, lüzumlu uyum yollarını bulabilmekte, daha karmaşık ve dinamik bir sistem olan, modern müesseseleri etkili bir şekilde işletme olanaklarına tedricen kavuşmaktadır, işte bu geçiş dönemi, kin ve şiddet unsurlarını kullanan taktikleriyle, yanıltıcı, fakat basit görünüşlü çözüm önerileriyle, kitlelerdeki huzursuzluğu, kendi maksatları için ustaca kullanmasını bilen, hünerli ve inanmış bir azınlık aracılığıyla, komünistler için yararlanabilecekleri geniş fırsatlar yaratmaktadır.”5 

1905 ve 1917 yıllarında Çarlık Rusyası'nda çıkan ve Bolşeviklerin iktidara gelişini hazırlayan sosyal ve ekonomik ortamı hatırlayacak olursak bu tahlilin, soruna ne derece isabetle parmak bastığını daha iyi görmüş oluruz. Bununla beraber, konumuz, bir sol kanat totalitarizmi olan komünizmin ortaya çıkış nedenlerini ve doğuş şeklini incelemek değildir. Fakat daha ilerde de benzerlik ve paralelliklerine başka alanlarda da şahit olacağımız bu iki uç kanadı doğuran, bazı ortak nedenler bulunduğunu, bu vesile ile de bir kere daha vurgulamak gerektiğini hissediyoruz. 

Faşizmin ortaya çıkış nedenleri arasında önemli bir unsur olduğuna değindiğimiz “gelişme ve endüstrileşme süreci” üzerinde durarak, bunun İtalya, Almanya ve Japonya gibi millî birliğini yeni tamamlamış olan ülkelerde faşizmin doğuşuna ne şekilde yardımcı olduğunu somut örnekleriyle açıklayacağız. Nitekim Japon faşizminin ortaya çıkış nedenleri üzerinde duran bazı Japon sosyal bilimcilerinin, iktisadî kalkınmanın ilk aşamalarıyla, otoriter ve totaliter bir devlet özleminin nasıl aynı dönemde oluştuğunu anlatan şu satırları da, bu açıdan bir hayli aydınlatıcıdır. 5 Eugene Staley, The Future of Underdeveloped Countries, Praeger, New York, s. 111. 

Daha müreffeh, daha eşit ve çoğulcu bir toplum düzeninin, demokratik araçlar ve müesseselerle ülkelerin birliğini ve ahengini sağlayabilmesi dönemine ulaşılamadan önce, politikaya giren bir takım yeni güçlerin ve grupların ileri sürdükleri istekler ve ortaya koydukları ağırlıklarıyla, dar bir alanda kalan oligarşik idarenin ilk dönemlerinde, bir siyasî istikrarsızlık çağı kendini göstermeye başlar. Bugün modernleşme süreci içine girmiş olan milletler arasında buna benzer istikrarsızlık dönemi geçirenlere şahit oluyoruz. Bu dönem genellikle Japonya’daki millî gelişme döneminin başladığı çağdan daha erken bir tarihte görülmektedir. Asoka Mehta, gelişmekte olan bu ülkelerin bu kritik döneme, çok muhtemel olarak adam başına düşen gelir düzeylerinin yılda 150 doları aştığı safhada girdiklerini, bundan ancak 300 dolarlık düzeyi aştıktan sonra kurulabildiklerini söylemektedir. Fakat düşünce tarzını bu tarz hesaplamalara kadar ileri götürmek, kanımca iktisadî determinizmi, tarihte bunu haklı gösterecek bir örneğe sahip bulunmayışımıza rağmen, fazla abartmak olacaktır.6 

Daha ilerde Japonya'nın özel durumunu gözden geçirirken iktisadî kalkınma, endüstrileşme ve modernleşme sürecinin, bu ülkedeki siyasî düzeni askerî bir faşist idareye doğru nasıl sevk ettiğini daha ayrıntılarıyla ele alacağız. Fakat bu bölümde belirtmeye çalıştığımız ana fikir, bazı ülkelerin, millî birliklerini, iktisadî refahlarını gerçekleştirebilmek için, daha üst düzeyde bir toplum modeli olan, demokratik, düzene geçme hazırlıklarını yeterince tamamlama fırsatı bulamayışlarıdır. İngiltere, Amerika ve Fransa gibi bu konuda ön almış ve başarı kazanmış olan ülkelerin ardından, İtalya, Almanya, Çarlık Rusyası, Japonya gibi ülkelerin, bu modernleşme sürecinde bazı engellerle karşılaşmış olduklarına dikkati çekmektir. 

Romantik Histerya ve Milliyetçi Eğilimler 

Endüstriyel toplumun, bilim, modern teknoloji ve rasyonel analizi gerektiren yeni bir yaşam düzeni oluşturduğu malûmdur. Bu düzeni geleneksel düzenden ve eski çağlardan ayırt eden en önemli faktörlerden biri de, rasyonalizm ve ona dayanan bireyciliktir. Daha önce de değindiğimiz gibi, köy, aşiret ve ataerkil bağların egemen olduğu ilkel ve kırsal düzende, hısımlık, soydaşlık, hemşerilik ve komşuluk gibi daha doğal, daha hissî ve beşerî unsurlar rol oynamaktadır. Buna karşılık modern endüstriyel toplumda, komşuluk ve hısımlık gibi tesadüfi elemanlardan oluşmayan, fakat belirli hedefleri gerçekleştirmeye yönelik rasyonel bazı örgütlerin ve davranış biçimlerinin egemen olduğunu hatırlatmak gerekir.

6 William W. Lockwood, “Economic and Political Modernisation: Japan” başlıklı makale; Political Modernisation in Japan and Turkey (Edited by Robert E. Ward and Dank- wart A. Rustow) Princeton, 1964, s.137. 

Bu nedenle gelişme ve modernleşmenin geçiş dönemi sayılan ilk aşamalarında, yeni düzenin bireyci ve rasyonalist yönlerine karşı şiddetli bazı dirençlerin ve tepkilerin biriktiğine şahit olunmuştur. Bu tip tepkilerin tipik örneği ve modelini, Fransız İhtilâline karşı en sert ve güçlü eleştirileri yöneltmiş olan İngiliz düşünürü Edmund Burke'de görüyoruz. 

Fikir tarihinde “Romantizm” çağı adı verilen bir akımın oluşmasında, Fransız İhtilâlinin bireyci ve rasyonalist yönlerine karşı tepki olarak beliren bu eleştirilerin rolü büyük olmuştur.7 Tanınmış İngiliz bilim adamı ve düşünürü Karl Popper’ın Açık Toplum ve Düşmanları adlı ünlü eserinde de belirttiği gibi, romantik Hegelci felsefenin yaydığı bu anti-rasyonalist düşünce akımı, totaliter düşüncenin yeşermesinde önemli bir rol oynamıştır. Popper’ın “Romantik Histerya” terimiyle tanımladığı bu hal, yalnız Marx’ın totalitarizmine değil, fakat aynı zamanda ırkçı ve milliyetçi aşırı sağ akımların da gelişmesine müsait bir ortam hazırlamıştır.

Endüstriyel toplumun, bireyci rasyonalist, lâik ve eşitçi ilkelerine mukabil, erimekte ve dağılmakta olan eski düzenin toplumcu, kavimci (tribal) ve otoriter kurumlarına karşı duyulan hasreti dile getiren bu akımlar, Fransız Devrimi’nin baş düşmanı olan Avusturya Başbakanı Metternich’den Rus Çarı Aleksandr’a kadar Avrupa'nın “gericilik” sembollerine bir hayli malzeme vermiştir. Bu dönemde geçmişe hasret devri çoktan kapanmış bir dünyayı yeni gözlüklerle hayal etme eğilimleri, İtalya’daki Roma ve Venedik Cumhuriyetlerinin parlak dönemlerine, Almanya’da ise Sarlmayn’ın “Kutsal Roma-Germen İmparatorluğu” çağına karşı hasret ve hayranlık duygularını kamçılamıştır. Bu romantizm, geçmişteki sınırlara yeniden kavuşma, eski imparatorlukları yeniden canlandırma gibi, modern çağın gerçekleriyle, günün ihtiyaçlarıyla bağdaşması imkânsız olan bazı hayalleri uyandırmıştır. 

Popper’ın akıl dışı, hissi ve romantik bir eğilim olarak gördüğü bu toplumcu ve kavmî (Tribal) eleman, geriye hasret duyan aşın sağcı birçok akımın ortak niteliğini oluşturmaktadır. Roma usulü selâmlar, ilkel Germen kabilelerinin giyiniş tarzlarını taklit etmeler, pagan usul ve âdetlerini, geleneklerini ihya edebilmek için sarf edilen emekler, aşırı sağ totalitarizmi benimseyen akımların hemen hepsinde görülmektedir.

7 Bu konuda daha geniş bir tahlil ve inceleme için, yazarın İktisadî Doktrinler ve Sistemler Tarihi, (Ekonomik ve Sosyal Yayınlar, Ankara 1976) adlı kitabına başvurabilirler. 

Alman ve İtalyan faşizmine paralel olarak, Japonya'daki militarist idare döneminde, “millî kültür ve benliği koruma” gayretleri içinde, Japon orta çağının kalıntısı olan Samurai geleneklerini, harakiri ve Kamikaze adı verilen eski gelenekleri yaşatma çabalarını bu cümleden örnekler olarak hatırlamak gerekir. 

Bu romantik histerya ve şoven milliyetçilik eğilimlerinin doğal bir parçası olarak, yeni yeni millî birliğini kurmaya çalışan ülkelerde yabancı aleyhtarlığının gelişmesi de önemli bir olaydır. Memleketin düşman bir âlemle çevrilmiş olduğu, milletin hakkının yendiği yolunda yapılan telkinler, dış düşmanların devamlı komplo hazırladığı, millete haksızlık edildiği şeklinde durmadan tekrarlanan propaganda, memleket içinde yoğun bir milliyetçilik duygusunun canlanmasına yardım etmektedir. Tarihin son dönemlerinde uğranılan yenilgiler, maruz kalınan sıkıntılar, katlanılan fedakârlıklar, halkta durmadan “aşağılık duygusunu kamçılayan” bir propagandaya, malzeme olarak kullanılmaktadır. Daha ilerde de göreceğimiz gibi, Hitler ve Mussolini'nin batılı ülkelere karşı, Alman ve İtalyan milletlerinde uyandırdıkları nefret hissi, bu ülkelerde kurulacak diktatörlük rejimleri için hazırlık olmuştur. Hitler'in durmadan “Versay Diktası"ndan söz edişi, İtalya'da Mussolini ve D'Anunzio'nun “İtalya'nın hakkından” söz edişi tesadüfi değildir. 

“Millî kültür ve karaktere yabancı elemanların millî hayattan temizlenmesi” için girişilen, tasfiye hareketlerini de, bu münasebede hatırlatmak yerinde olur. Millî kin ve nefretin alevlendirilebilmesi için, Hitler’in başarıyla kullandığı Yahudi aleyhtarlığı, “anti- semitizm”, faşist rejimlerin, hemen hemen sabit ve devamlı vasıfları arasında yer almıştır. Hitler Yahudileri, cihanşümul ilişkileri bulunan, maliye ve ticaret alanında başarılı roller oynayan, bilim, felsefe ve teknolojide kendini gösteren elemanlar yetiştiren, basın ve üniversite çevrelerinde etkili bir çevreye sahip bir azınlık olarak tasfiyeye karar vermiştir. Bunun için, şüpheleri, rekabetleri, kin ve kıskançlık hislerini tahrik ederek, halkın çoğunluğunu, bu ufak azınlığa karşı durmadan kışkırtmıştır. Bu, şekilde Almanya'nın iktisadî, kültürel, siyasî hayatında rastladığı sıkıntıların nerden geldiğini anlatabilmek için, bu azınlığı bir nevi kurbanlık olarak kullanmıştır. 

“Yahudi, burjuva, kozmopolit” gibi sözcüklerle tanımlamaya çalıştığı “millî kültüre yabancı” elemanları, toplum bünyesinden ve vatandaş kafasından çıkarabilmek için, başka yöntemlere de başvurulmuştur. Kitap yakmalar, “zararlı yayınları” toplatmalar, yayın evlerini basmalar, gazete idarehanelerini ve matbaalarını yıkma ve taşlamalar, siyasî muarızlarını dövme, yaralama ve öldürmeler, hep bu “gayrı millî” unsurları bünyeden temizlemek için girişilmiş çabalar, diye gösterilmiştir. Şiddet eylemleri aslında, çoğulcu ve açık demokratik sistemi hazmedemeyen bütün totaliter akımların başvurduğu ortak yöntemlerdir. Bu nedenledir ki, Stalin döneminin milyonlarca muhalifi tasfiye etmeye yönelik Sibirya kamplarıyla Hitler'in Yahudileri ve sosyal demokratları, gaz fırınlarında imha etmeye çalıştığı “temerküz kampları” arasında, nitelik bakımından hiç bir fark yoktur. 

İtalya ve Almanya'da halkı ve muhalifleri yıldırmak için başvurulan yarı askerî milis teşkilâtı, komando birlikleri, SS'ler, “Squadristi” adı verilen “Kara Gömlekliler”, bu düzenin tabiî parçalarıdır. Kafa kırarak, adam döverek, yaralayarak ve nihayet öldürerek, siyasî rakibini tasfiye etmeye yönelik girişim, faşizmin ve Pekin taraflısı Marksistlerin tabiriyle, “sosyal faşistlerin” ortak yönleridir. 

Parlamenter Demokrasi Düşmanlığı 

“Açık toplum” yahut “Çoğulcu toplum” gibi kavramlarla anlatılmak istenen liberal, parlamenter, demokratik sistem, hayallerinde ve kafalarında daha basit, daha ilkel bir model bulunan faşist ve Marksist bütün totaliter sistem yanlıları için çok karmaşık, çok çapraşık bir düzendir. Organik bir bütün olan millet varlığı için, teker teker fertlerin oyu ile, seçmen sandıkları kanalıyla oluşan “millî irade” kavramı, onlar için, çok temelsiz, çok yapay bir kavramdır. Bu nedenledir ki, faşist ve ters totaliter sistemlerde, siyasî yarışmayla oluşan, çok partili sistemle ve serbest oy mekanizmasıyla kurulan, parlamenter sisteme karşı düşmanlık beslenir. Bu sistemin “millî ruha aykırı olduğu, toplum bünyesine uymadığı, dışardan ithal edilmiş bir lüks” olduğu durmadan tekrarlanır. 

Çoğulcu sistem adı verilen bu çok yönlü düzen içinde, devlet yönetiminin bir askerî birlik, yahut bir aşiret kalabalığını idare etmekten çok zor olduğuna şüphe yoktur. Bunun geniş ve birbirinden çok farklı bazı grupları ikna ederek, menfaatleri çatışan zümreler arasında denge kurarak, karşılıklı ödünler vererek yürütülen bir süreç olduğuna; bu sistemin çok boğumlu, çok mafsallı bir mekanizma olduğuna şüphe yoktur. Klâsik devlet kuruluşunda, kuvvetler ayrımı prensibi yanında, açık ve çoğulcu toplum düzeninde, özerk bazı müesseselerin bulunuşu, bazı sorunlar doğurur; hür basın ve 

özerk üniversiteler yanında, dernek kurma, sendika kurma özgürlüklerinin var oluşu, özerk mahallî idareler, özgür siyasî dernek ve örgütlerin bulunuşu, devlet idaresinde bazı zorluklar yaratmaktadır. Amerikan demokrasisinde “frenleme ve dengeleme” (checks and balances) adı verilen bir sürecin, demokrasi, ferdî haklar ve özgürlükler için zorunlu sayılması bu nedenledir. Hiç şüphe yok, yetkisini halktan alan yürütme gücü ve yasama gücü, bu yetkiyi kullanırken, girişimini zaman duraklatan, geri çeviren ve zorlaştıran bu “frenlemeler ve dengelemeler”le karşılaşmaktadır. 

Öte yandan totaliter kafalar için, azınlığın hakları, çoğunluk tarafından yöneltilen resmî politikanın eleştirilmesi hiç de önemli sayılmamaktadır. J. Stuart Mill’in Hürriyet Üzerine adlı kitabında altını çizerek belirttiği gibi, demokrasi, ancak çoğunluğun yanılabileceğinin resmen kabulü demek olan, azınlığa konuşma ve eleştirme haklarının verilmesiyle tanımlanabilecek bir sistemdir. Bu durum, çoğunluğun kararlarına karşı, azınlığın bir veto hakkı bulunduğu anlamına gelmez. Fakat gerçeğin araştırılması kapılarının açık tutulması, çoğunluğun hata yaptığının ortaya çıkması halinde, geriye dönüş yollarının kapanmaması için, bir demokraside eleştirme hürriyeti son derece önemlidir. Bu aynı zamanda, iktidarın, çoğunluk istibdadına kapılmaması bakımından da şarttır. Bu nedenle, bir ülkenin kendi kendini eleştirebilmesi, kendine güvenini ve hürmet hissini kaybetmeden yanlış, zararlı ve hatta ayıp bazı davranışlarını tartışılabilmesi, o ülkenin olgunluk derecesi için bir göstergedir. 

Son yıllarda Amerika demokrasisinde, devlet adamlarının kirli çamaşırlarının açıkta yıkanması, Watergate ve Vietnam olaylarının gayet acı bir şekilde kamuoyunda tartışılması, aslında Amerikan demokrasisinin kendine olan güvenini, kamuoyunun etkinliğini ortaya çıkaran bir olaydır. Hür demokratik ülkelerde buna benzer hareketler olacaktır. Hatta toplumun en kutsal inançlarını, en çok hürmet duyulan yönlerini kendine konu alan aşırı eleştiriciler de çıkacaktır. Nitekim batı dünyasında Marksizm, burjuva toplumunun radikal bir eleştiri yöntemi ve davranışı olarak, hoşgörü ile karşılanan bir fikir akımıdır. Zorla topluma egemen olma, şiddet yoluna başvurarak, isteklerini gerçekleştirme yollarına başvurmadığı sürece, Marksist ve komünistlerin de çoğulcu toplum düzeni içinde yerlerinin bulunduğuna kuşku yoktur. 

Fakat faşist kafalar için, demokratik toplumun bu yumuşak ve ılımlı davranışı kabul edebilir bir hal değildir. Onlar için eleştiri, “yıkıcılık, bölücülük ve vatana ihanetle” eş anlamda sayılan büyük bir suçtur. Bu nedenledir ki, sansür, sadakat yemini, “zararlı yayınların önlenmesi”, kitap yakılması, “kültürel temizlik” gibi usullere başvurma, faşist ve totaliter idarelerin hepsinde mevcuttur. Bu gibi davranışların, demokratik ve hür bir düzen açısından tehlike işaretleri olarak kabul edilmesi gerekir. 

Kapitalizm ve Burjuvazi Düşmanlığı 

Özel mülkiyet sistemine dayanan, ferdin özgür kararlarıyla yürüyen, işçi olsun, işveren olsun, kimseden emir ve direktif almadan kendiyle ilgili kararları kendi verebilen bir düzene, “kapitalizm” yahut “piyasa ekonomisi” düzeni adı verilmektedir. Burada mülkiyet sistemi ortadan kaldırılmadığı için, fertler ellerindeki parayı, kendi emirlerindeki iş gücünü, istedikleri şekilde kullanabilmekte, satabilmekte ve başka mallarla değiştirebilmektedirler. Bu nedenledir ki, özgür girişim, ancak özel mülkiyetin söz konusu olduğu bir düzende düşünülebilmektedir. Fertler ellerindeki sermayeyi, biriktirdikleri ve kazandıkları geliri, tüketim veya yatırım için sarf etmekte özgürdürler. Piyasa mekanizması içinde çalışan vatandaş, kârlılık ve kazanç durumuna göre, kimseden emir almadan iş yapacakları alanı kendileri seçmektedirler. 

Kazancını istediği şekilde kullanmak, emeğini istediği fiyata başkasına satmak, “kapitalist” veya “burjuva toplumu” adı verilen, hür ve açık bir ekonomik sistemin temel taşıdır. Bu özgürlüklerin, aynı zamanda diğer özgürlüklerin de temelini oluşturduğunu, beşeriyet birçok totaliter denemelerden sonra, daha iyi görmüştür. Yatırımların yüzde yüz devlet kontrolü altına girdiği, özel girişimin yasaklandığı, sendikaların ücret pazarlığı yetkilerinden mahrum bırakılarak, devletin uydusu haline getirildiği sistemlerde, Hitler veya Stalin idaresi biçiminde bir siyasî istibdadı önleyecek, ortada hiçbir mani kalmamaktadır. 

Bu nedenledir ki, gerek sağcı, gerekse solcu totaliter akımların baş düşmanı olarak kapitalist ve burjuva toplum düzenini görmeleri, aslında bu sistemin, ferde özgürlüğünü garantileyen tek sistem olmasındandır. 

Aşırı Uçların Benzerliği 

Faşizmin genel tanımlamasını yaparken, dikkati çeken bir başka nokta, aşırı sol ve aşırı sağ akımlar arasında, büyük ölçüde ve devamlı bir alışverişin, kayma ve yer değiştirmelerin meydana gelişidir. Burada, Fransızların “Les extremes se touchent” dedikleri, “uçlar buluşur” diye tercüme edebileceğimiz bir durumla karşı karşıyayız. İtalya ve Almanya'da ve daha başka ülkelerde, sosyalist ve komünist akımlara bir ara karışmış bulunan kimselerin daha sonra, faşist ve Nazi kadroları içinde yer aldığını, şartlar değişince, bunlar arasından daha sonra komünist partisine geçenlerin eksik olmadığını görülür. Mussolini’nin, siyasî kariyerine, bir sosyalist olarak başlayışı, Nazi Partisi’nin Bavyera’da ilk önce bir sosyalist parti olarak kurulmuş olması, bu açıdan tesadüfi olaylar değildir. Hareket geliştikçe, faşist ve Nazi partilerine komünist ve sosyalist partilerden pek çok eleman göç etmiştir. Fransız faşizminin liderlerinden Doriot’nun, bir eski komünist oluşu, İngiliz faşisti Sir Oswald Mosley'nin eski bir sosyalist oluşu da bir rastlantı değildir. Yenilgiden sonra birçok eski Nazi'nin bugün Doğu Almanya'daki komünist “Sosyalist Birlik Partisi” örgütü içinde çalıştığı, Mussolini devrildikten sonra, birçok faşistin, komünist yer altı örgütlerine kaydolarak, gerilla savaşlarına katıldığı bilinmektedir. 

Bu bölümdeki tahlilimizin baş kısımlarında da belirttiğimiz gibi, aşırı sağ ve aşırı sol totalitarizminin, -hemen hemen aynı kaynaklardan beslenişini unutmamamız lâzımdır; bu akımların, aynı veya benzer muarıza karşı mücadele açtıklarını, kapitalizm, liberal düzen, burjuvazi, çok partili sistem ve çoğulcu toplum düzenini ortadan kaldırmak için ortaklaşa çaba sarf ettiklerini hatırlamalıyız. Faşist ve komünist partilerin kadroları arasında görülen bu yer değiştirmelerden başka, bu partilere önderlik etmiş olan bazı liderlerin biyografileri üzerinde yapılmış olan bazı ampirik araştırmalar da, bu benzerliğin, derin psikolojik, sosyolojik ve kültürel nedenlerini anlamamıza yardım edecek ipuçları vermektedir. 

Bazı tanınmış sosyolog ve siyasî bilim uzmanlarının, Faşist ve Nazi Partileriyle, Rus Bolşevik Partisi ve Çin Komünist Partisinin siyasî liderlerinin ve yöneticilerinin öz geçmişleri üzerinde yaptıkları bir ampirik araştırma, bu konuda bazı noktaların daha iyi aydınlatılmasına yardımcı olmuştur. Lerner ve Lasswell gibi tanınmış iki bilim adamı tarafından yayınlanan Dünyada İhtilalci Seçkinler (World Revolutionary Elites) adlı kitapta,8 ihtilâli yapanlarla, devam ettiren liderlerin, hangi menşelerden geldiklerini, yaşlarını, eğitimlerini, mesleklerini ve aile kökenlerini bu uzmanlar, etraflı bir şekilde tahlil etmişlerdir. Vardıkları sonuç, bazı kimselerce hissedilen ve daha önce tahmine dayandırılan birçok noktaları, istatistiklerle doğrulamıştır. 

8 Bu kitap “İhtilâlci Aydınlar” başlığıyla, Demokrasi, Sosyalizm ve Gençlik (Ak Yayınları, İstanbul,1969) adlı kitabımda ayrıca tahlil edilmiştir. 

Aralarında bazı ideolojik farklılıklar ve zıtlıklar bulunsa bile, ihtilâlci hareketlere katılan, toplumu şiddet yollarına başvurarak değiştirmek isteyen bu kimselerin, dikkate değer bir şekilde birbirlerine benzediği ortaya çıkmıştır. Bu kimseler aşağı yukarı aynı toplumsal tabakalardan gelmektedirler. Çoğu varlıklı ailelerin çocuklarıdır. Yaş itibariyle genç ve aydın kimselerdir. Bunların mensup olduklarını iddia ettikleri sınıfla, yahut menfaatlerini korumak için savaştıklarını söyledikleri zümrelerle, ilişkileri pek yoktur. Meselâ işçi sınıfı ihtilâli yaptıklarını söyleyen Bolşevik liderlerin hiç biri, ne Lenin, ne Troçki, Stalin, Buharin, Kamanef ve Zinovyefin, işçi sınıfıyla ilişkisi yoktur. Aynı şey Çin liderleri için de söylenebilir. Ne Kuomintang liderleri olan Sun Yat Sen ve Çan Kay Çek, ne de Komünist Partisi lideri Mao ve diğerleri, işçi ve köylü sınıfından gelmemişlerdir. Bunlar şehirli burjuva ailelerinin çocuklarıdır. Mensup oldukları toplumlarının bel kemiği olan köylü ve toprak sahibi sınıfların varlığı için mücadele verdiklerini iddia eden Faşist ve Nazi Partisi liderlerinin hiç birisi de, köyden gelmemektedir. Ne Hitler, ne Göring ve ne de Göbels, çiftçi değildirler. 

Bunlar başlangıçta yetişmiş oldukları asıl mesleklerinde büyük başarı kazanmış, kabiliyetlerini normal çalışma alanlarında parlak bir şekilde ispatlamış başarılı kimselerden de değildirler. Hitler'in iyi bir ressam olmadığı, Mussolini'nin parlak bir gazeteci veya yazar olmadığını herkes bilmektedir. Öteki şahsiyetler de hangi meslekten politikaya girmiş ve ihtilâl akımına kapılmış olursa olsun, orduda, endüstride, hukuk alanında, sanat ve edebî hayat gibi alanlarda hangisinde işe başlamış bulunursa bulunsunlar, büyük isim yapmaya muvaffak olamamış buruk ve başarısız kimselerdir. 

Bunlar içinde, yaşadıkları ve yetiştikleri sosyal ortamda, ideallerini, düşüncelerini, arzu ve bekleyişlerini, düzenli, disiplinli, metotlu ve istikrarlı bir çalışmayla elde edebilecekleri ümidini yitirmiş kimseler çoğunluktadır. Endüstrileşme ve iktisadî kalkınma ile, siyasi ağırlıkları azalan, aristokratlar ve üst tabakaya karşı bu liderler, güçleri artan orta sınıfı basamak yaparak, onlar adına bir takım girişimlerde bulunmuşlardır. Meselâ uzun süre, Kaiser Almanyası'nda devlet düzeni dışında bırakılmış olan orta sınıfların, Weimar rejimi sayesinde kamu yönetimine karışması yolları açılmış olduğu halde, bu hedefe, iç kargaşalıklar, siyasî ve iktisadî kriz ve istikrarsızlıklar, demokratik sürecin işletilmesindeki aksaklıklar ve acemilikler yüzünden yeteri hızla ulaşılamamıştır. Kestirme yoldan gitme önerilerini ustaca kullanan Naziler, bu kargaşalık içinde, ihtiras ve arzularını tatmin edecek yollar bulmuşlardır. Aynı 

şey genç ihtilâlci Lenin için de söylenebilir. Çarlık Rusyası ve Çin'de, yeni yetişen sınıfların, kamu hayatına karışmak isteyen aydınların, demokratik sistemin temel kurumları henüz kurulamadığı için, bu sistemin gerektirdiği, disiplin, sabır, itidal ve metotlu çalışmayla, sonuç almalarına imkân bulunmadığı yolunda bu kimseler derin bir ümitsizliğe sürüklendikleri için, onlar nazarında, “tek yol devrim!” olmuştur. Hissi ve fikrî bakımdan, kendini böyle bir ortamda ağır baskı altında hisseden, aşırı derecede hassas bazı aydın kitleler, silâhı alıp dağa çıkma metodunu, en geçerli yol olarak görmüşlerdir. Hitler ve Göbels'in aceleci hallerinde, Weimar’ın ağır, duyarsız ve âciz davranışları karşısında, kamuoyunun duyduğu sabırsızlığı istismar edişlerinde, bu nokta çok önemlidir. 

Aşırı sağ ve sol akımların bu sabırsızlıklarının en önemli simgesi gençlik hareketlerine verdikleri özel yerle de kendisini göstermektedir. Faşizmin ve Nazizmin, gençlik üzerinde durmaları, dinamizm, hareket ve sağlıklı bir toplum yaratma ilkeleri, gençleri spor, jimnastik, judo, izcilik ve festivallerle meşgul ederek enerjilerine, akacak bir kanal açmaları, sebepsiz değildir. Geçit resimleri, yürüyüşler, kırlarda ve kamplarda yakılan ateşler, oyun ve koro topluluklarının ortaya koyduğu temsiller, konserler, gençliğin bu katılma ve yaratıcı faaliyette bulunma ihtiyaçlarını totaliter partilerin çok iyi anlamalarından ileri gelmektedir. Keza Komünist Partisinin Komsomol Teşkilâtı da aynı görevi yerine getirmektedir. 

Demokratik sistemin gençlikteki bu potansiyeli, faydalı ve yaratıcı hedeflere doğru yöneltmede gösterdiği her başarısızlık, bu fonksiyonların daha da çarpık ve bozuk bir biçimde totaliter akımların eline geçmesine neden olmaktadır. 

Sonuç 

Faşizm aşırı sağcı bir totaliter sistem olarak birçok ülkede ortaya çıkmış olmasına rağmen, meselâ aşırı solcu bir başka totaliter sistem olan Marksist ve komünist düşünceden farklı şekilde, sınırları kesin olarak çizilmiş, belirli bir ideoloğu ve fikir kaynağı olan, bir tek tip, üniform, bir ideoloji olarak görünmüyor. Birçok ülkelerde ortak yönleri ve ülkeleri üzerinde bu fikirlerin ideologluğunu yapmış, prensiplerini etrafa yaymaya çalışmış birçok yorumcu ve propagandacısı bulunduğu halde, mesela Marksist-Leninist ideoloji ve dünya görüşü gibi, bir veya birkaç büyük düşünüre ve yorumcuya bağlanabilecek sistemli bir düşünce bütünü olarak görünmüyor. İktisadî doktrinler tarihinde, tıpkı “Merkantilistler” adı verilen düşünce demeti nasıl bir tek kitaba, yahut bir kaç temsilci ve düşünüre bağlanamayacak, bir uygulamalar demeti, belirli bir eğilim ve düşünce tarzı ise, aynı şeyi XX. asır 

Faşizmi için de söylemek mümkündür. Buna rağmen, faşizmin çeşitli uygulamalarında, bu akıma mensup birçok şahsiyetin ve düşünürün yorumlamalarında, ortak görüş halinde ortaya çıkan bazı temel ilkeler bulunmaktadır ki, bunları, faşizmin tanımlanmasında tereddütsüz kullanmamız mümkündür. Bu ilkeleri şu şekilde özetlemek mümkündür: 

Faşizm özü itibariyle çoğulcu bir sistem olan demokratik ve liberal düzene karşıdır. Bu nedenledir ki bu sisteme, aşırı sağ totalitarizmi adını veriyoruz. Aşırı sağ terimiyle de, aslında ne kadar devrimci ve yenilik taraftarı görünürse görünsün, kurulu düzenin temelinden değiştirilmesine taraftar olmayan, hatta mevcut düzeni daha eskiye dönerek, daha uzak geçmişte görülen modeline göre yeniden kurmayı tasarlayan niyet ve eğilimlerine dikkati çekmek istiyoruz. Bu nedenle faşizm ortaya çıktığı her ülkede, demokrasinin, çok partili siyasi hayatın, hür basın yoluyla oluşturulan özgür kamu hayatı ve fikir hayatının, memleketi böldüğü, parçaladığı ve iç çekişmeleri artırdığı inancındadır. Bu nedenledir ki, toplumun bütününe yayılmış (totaliter) bir siyasi güç ve yönetim tarzından yanadır. Bu yüzden iktidara gelince, parlamenter sisteme son vereceğinden, siyasi partileri kapatacağından, fikir hayatını, “millî görüşler” doğrultusunda kontrol altına sokacağından, sorumsuz yayınları önlemek için, basına sansür koyacağından, dernekleri kapatacağından, hür sendikacılığa son vereceğinden bahseder. 

Siyasî, sosyal ve kültürel alanda, yetkileri tek elde toplamayı gerektiren bu düzenin, daha tutarlı, daha dayanıklı olabilmesi için, iktisadî hayatın da, merkezi otoritenin kontrolü altında bulunması gerektiğini ileri sürer. İktisadî sistem itibariyle çoğulcu bir sistem olan ve bireylerin özgür karar ve davranışlarıyla yürüyen liberal düzeni, serbest piyasa ekonomisini, bir nevi lonca sistemine dönüştürmeye, korporatif bir doğrultuda yeniden düzenlemeye tâbi tutmak ister. Bütün devlet gücünü elinde toplayan faşist otokrasinin, bankerler, endüstriyalistler ve büyük sermaye sahipleri tarafından tehdit edilmesi veya onlar tarafından ortak çıkılmasına tahammülleri yoktur. Bu nedenle faşizm, iktisadî alanda, özel mülkiyete ve bunlar içinde kendisini tehdit etmeyecek ufak sermaye ve girişimlere karşı değildir. Buna mukabil, kendine sıkı sıkıya bağlanmış ve tam olarak elinin altına girmiş olan büyük kuruluşlar müstesna, geri kalanının devletleştirilmesinden veya yarı resmi bir bünyeye kavuşturulmasından yanadır. 

İç iktisadî ilişkilerin sıkı bir şekilde devlet kontrolü altına alınması, dış iktisadî ilişkileri de yakından kontrol altında tutmayı gerektirdiği için, faşizm, dış ticaretin ve ödemeler sisteminin de, sıkı bir devlet denetimi altında bulunmasını şart koşar. Bu nedenle faşist ülkelerin hemen hemen hepsi, gümrük tarifelerini artırarak, ithalata yasaklar koyarak, ödemeler sistemine ağır bir döviz kontrolü uygulaması getirerek, dış iktisadî ilişkilere yön vermeye çalışır. 

Faşizm, ortaya çıktığı ortam ve tarihi dönem bakımından da, bazı ortak karakteristiklere sahiptir. Dış tehlike, yurdun yabancı kuvvetlerin ve milletlerin tehdidine, haksız muamelesine maruz bırakıldığı yolunda uyanan genel kanaat, savaşta yenilme veya harpte başarısızlık gibi durumların ortaya çıkardığı öfke, öç alma arzuları; dış dünyada uğranan başarısızlıkların yarattığı millî galeyan ve yabancı düşmanlığı. Bu hislerin, tarihin geçmiş dönemlerindeki eski başarıların, parlak devirlerin hatırlanmalarıyla, şoven, irredantist, koyu bir milliyetçilikle tatmin edilmek istenişi; Millî başarısızlıkların, memleket içindeki dağınıklıktan, siyasi parti çekişmelerinden, hürriyet düzeninin ferdi hedefleri, zümre çıkarlarını öne alarak, millî hedefleri geride bıraktırdığından ileri geldiğini ileri sürüşü; faşizm için, husumeti ve öfkeyi yönlendirebilecek, bazı somut hedefler meydana çıkarmıştır. Hitler'in Versay Antlaşması ve Yahudiler üzerinde duruşunun derin manevi sebepleri buradadır. 

Faşizmin ortaya çıkış nedenlerini incelerken, İtalya, Almanya ve Japonya'nın özel durumuyla, İngiltere ve Fransa'nın tarihi gelişmeleri arasındaki farka işaret etmiştik. Millî birliğini yeni tamamlamış, sanayileşme ve iktisadî gelişme sürecinde yola daha geç çıkmış olan genç ülkelerle, bu alanda daha uzun yol almış ve kıdem kazanmış ülkeler arasındaki farklar, faşizmin başarı şansları ve yayılma olanakları üzerinde düşünülürken hesaba katılması gereken önemli bir unsurdur. İtalya, Almanya ve Japonya gibi, yeni ülkelerde sanayileşme ve iktisadî kalkınmayla birlikte ülkede gelişen yeni bir sosyal ve siyasal örgütlenmenin, henüz kök salma imkânı bulamayışı, faşizmin ilerleme yolunda kolaylık görmesinin en önemli nedeni olmuştur. Faşist İtalya, Nazi Almanyası ve Militarist Japonya'da, parlamenter sistemi yıkmak, totaliter bir düzen kurmak üzere yola çıkanların karşısına dikilecek millî müesseselerin cılızlığı, az gelişmişliği ve güçsüzlüğü, bu rejimin başarısında en önemli rol oynayan faktör olmuştur. Weimar Almanyası'nda, liberal anayasayı koruyacak müesseselerin, bir cephe halinde birleşemeyişleri, sosyal demokratların, liberallerin ve diğer ılımlı siyasi akımların, çoğunluğu oluşturdukları halde, Hitler'in karşısında bir cephe kuramayışları, devleti elbirliğiyle koruma ve yürütmede süratli hareket edemeyişleri, demokrasinin yıkılışında en önemli neden olmuştur. Buna mukabil, Fransa ve İngiltere'de Parlamenter sistemin geçirdiği krize, karşılaştığı zor günlere rağmen yıkılmayışı, İngiliz halkının ve kamuoyunun, liberal müesseselere olan inançlarını yitirmeyişleri, bu ülkelerde faşizmin sonuç almasını önleyen, en önemli faktör olmuştur. 

Tabiî bunda İngiltere ve Fransa gibi zengin ülkelerin ve denizaşırı bölgelerde iktisadî ilişkileri yaygın olan ülkelerin durumuyla, dünya iktisadî buhranında işsiz sayısı 6 milyonun üstüne çıkan Almanya'nın durumları arasında farklar vardır. Fransa ve İngiltere, liberal düzeni yıkmadan, çoğulcu demokrasiyi askıya almadan, bu ağır buhranı göğüsleyebileceği inancını kaybetmediği halde, Alman halkı bu kriz karşısında tam bir paniğe kapılmış ve Hitler'in kucağına düşmüştür. Bu nedenle faşizmin ortaya çıkışı olayı üzerinde düşünürken, iktisadî hayattaki iç ve dış çöküntünün ölçüsü ve genişlik derecesi üzerinde de durmak gerekir. 

Liberal düzenin, özel mülkiyet ve özgür girişim sistemine dayanan çoğulcu toplum düzeninin, iktisadî kriz ve zorluklarla karşılaştığı dönemde, militan sosyalizmin, Marksist şiddet eylemlerinin, grevler, sokak çatışmaları, toprak işgalleri, fabrika, ev ve apartmanların zorla işgali gibi hareketlerle durumu büsbütün ağırlaştıran girişimleri, faşizmi besleyen ve güçlendiren en önemli nedenler arasında yer almıştır. Komünizm korkusuna, evinin, tarlasının, dükkânının servet ve sermayesinin, elinden alınacağı korkusuna düşen orta sınıf, bu komünist tehdidi ve saldırısına karşı, elbirliğiyle mücadele çağrısını, diğer teşekküller ve kuruluşlardan daha ikna edici şekilde yapan, faşistlere, halk desteği sağlamıştır. Devletin güçsüzlüğü ve kararsızlığı, güvenlik kuvvetlerinin siyasî keşmekeş yüzünden, etkinliğini gösteremez, güveni tam anlamıyla yapamaz duruma girişi, İtalya, Almanya ve Japonya'daki, misallerinde gördüğümüz gibi, faşizmi iktidara getiren, faktörlerden biri olmuştur. 

Böyle bir ortamda, Hitler ve Mussolini biçiminde, kültür düzeyi zayıf, kompleksler içinde yetişmiş, kin ve nefret hislerini manipüle etmesini iyi beceren, fikren istikrarsız kimselerin ortaya çıkması ve bazı akıl dışı (irrasyonel) eğilimlere tercüman oluşu zor olmamıştır. Gene aynı ortamda, düşmanlarını sindirmek, muhaliflerini korkuyla yola getirmek için, bu tipler, kolaylıkla etraflarında vurucu bir güç organize edebilmişlerdir. Bilhassa terhis olmuş, ordudan ayrılmış subayları, eski askerleri etraflarında toplayarak, sokak kavgaları, baskınlar, işgaller düzenlemeleri ve sonunda devleti ele geçirecek, nihai harekette kullanacakları vurucu güçleri, paramiliter komando birliklerini dışardan sağladıkları yardımlarla eğitip, meydana çıkarmışlardır. 

Halkı etkilemek, düşmanlarını korkutmak ve iktidara gelmelerinin kaçınılmazlığını simgelemek üzere sokaklarda, meydanlarda geçit resimleri düzenlemişler; bayraklar, bandolar ve disiplinli gençlik teşekkülleriyle propagandalarını yürütmüşlerdir. Dış âlemden duyulan korku ve endişeyi alevlendirmek için, Versay Antlaşmasıyla Almanya'ya haksızlık eden dış düşmanları, İngiltere ve Fransa'yı, milletlerarası sermayenin simgesi olarak Yahudileri boy hedefi olarak Hitler durmadan kullanmıştır, öte yandan iç düşmanlar olarak seçtiği, komünistleri, sosyal demokratları, liberalleri ve Weimar'ı kuran Cumhuriyetçileri de durmadan suçlamıştır. 

İşte bütünüyle bu ortam, sağcı totaliter bir ideoloji olarak faşizmin doğmasında ve yayılmasında en önemli rolü oynamıştır.